H μερική απασχόληση είναι μία από τις σύγχρονες εργασιακές παγίδες της εποχής. Γονείς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, την επιλέγουν συνειδητά σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν ποιοτικό χρόνο για την οικογένειά τους και να εκπληρώσουν τα «πρέπει» του ρόλου που τους επιβάλλει η κοινωνία. Στο τέλος καταλήγουν να δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια, να αμείβονται λιγότερα, να έχουν μικρότερες συντάξεις και να φορτώνονται περισσότερες ευθύνες από όσες μπορούν να αντέξουν. Πρόκειται για μια συνταγή που σε φέρνει στα όριά σου. Μακριά από ενοχές και ψυχαναγκαστικά σύνδρομα, με βοήθεια και από το podcast «Κουμάντο στην τσέπη σου», θα πρέπει να βρουν το θάρρος να ξεφύγουν, έστω και αν αυτό φαντάζει δύσκολο σε καιρούς πανδημίας.

Τώρα που λόγω της πανδημίας σχεδόν όλοι μας έχουμε δουλέψει από το σπίτι, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα, γιατί δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία να έχει κάποιος μειωμένες απολαβές, όταν εργάζεται από το σπίτι. Ίσως, να μας έχει δώσει περισσότερο χρόνο με την οικογένεια, αλλά η δουλειά βγαίνει σε ώρες που ήταν παλιά ελεύθερος χρόνος ή/και τα Σαββατοκύριακα. Αθροιστικά, στην τελική μπορεί και να μην είναι περισσότερος και σίγουρα όχι ποιοτικότερος  χρόνος. Γιατί πρέπει κάποιος να αμείβεται λιγότερα για αυτό; Αυτό που ζούμε οι περισσότεροι σήμερα με την πανδημία, ήταν και είναι η καθημερινότητα για πολλούς part timers. Ήταν λάθος ότι τόσα χρόνια τους θεωρούσαμε «τυχερούς» γιατί έφερναν, έστω και κουτσουρεμένο εισόδημα στο σπίτι, ενώ μπορούσαν παράλληλα να φροντίζουν παιδιά ή/και ηλικιωμένους γονείς. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδεατό σε αυτό το μοντέλο εργασίας. Αντίθετα, υπάρχει θυμός και εξάντληση, στρες και ματαίωση αλλά και ένα μόνιμο αίσθημα αδικίας.

Και είναι πράγματι μεγάλη αδικία να εργάζεσαι από το σπίτι και να λαμβάνεις μικρότερο μισθό. Να έχεις λιγότερες ευκαιρίες ανέλιξης και να παραμένεις εσαεί εξαρτώμενος στη γενναιοδωρία των άλλων μελών της οικογένειας και στο έλεος του κράτους για τη σύνταξή σου. Στο ένατο επεισόδιο του podcast «Κουμάντο στην τσέπη σου», η Κλεοπάτρα Κιττή μοιράζεται τη δική της εμπειρία στο ζήτημα της μερικής απασχόλησης και εισηγείται λύσεις μέσα από τις δικές της εμπειρίες, όταν επέστρεψε στην αγορά εργασίας, κάπου στις Βρυξέλλες. Τότε, που έτρεχε από το γραφείο στη στάση του λεωφορείου για να παραλάβει το παιδί της, ενώ συνέχιζε να εργάζεται από το σπίτι. «Πρόκειται για ένα μοντέλο εργασίας που εξυπηρετεί όλους, την εταιρεία και τους συναδέλφους, τον σύντροφο και την οικογένεια, αλλά ποτέ τον ίδιο τον εργαζόμενο», λέει η Κιττή. Το πώς βγαίνεις από αυτό το «λούκι», είναι σίγουρα μια δύσκολη υπόθεση.

Στην περίπτωση της Κλεοπάτρα Κιττή, αυτό έγινε με αλλαγή εργοδότη. Μας εξηγεί πως ακόμη και όταν τελειώσει το part time, θα έχεις μείνει «πίσω» μισθολογικά και πως αυτό το κενό, πολύ δύσκολα θα καλυφθεί. Είναι για αυτό που η επιλογή της μερικής απασχόλησης δεν θα πρέπει να είναι δική μας επιλογή. Οι γονείς θα πρέπει να μάθουν να διεκδικούν χρόνο με την οικογένειά τους και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Η πανδημία του κορωνοϊού απέδειξε πως μπορούμε να είμαστε παραγωγικοί και από το σπίτι. Οι γυναίκες ιδιαίτερα, μακριά από τα στερεότυπα άλλων εποχών, θα πρέπει να τολμήσουν να διεκδικήσουν θέσεις ευθύνης με την αυτοπεποίθηση πως λύσεις υπάρχουν. Πως ναι, παρά τις δυσκολίες και το κοινωνικό μοντέλο που δεν τις προνοεί, αυτές μπορούν να συνδυάσουν εργασία και οικογένεια. Όσες περισσότερες το επιλέξουν, τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες και το ίδιο το κράτος να εξαναγκαστεί επιτέλους να προσφέρει ποιοτικές λύσεις για όλους τους εργαζόμενους γονείς. Θα πρέπει δηλαδή να βοηθηθούν οι γονείς να είναι παραγωγικοί με την ελπίδα πως ο νέος πλούτος που θα δημιουργηθεί, θα υπερκαλύψει το επιπλέον κόστος ποιοτικής φροντίδας για παιδιά και ηλικιωμένους. Κάπως γίνεται σε κράτη που οι οικονομίες τους αποδεικνύονται πιο ανθεκτικές στις κρίσεις. Αυτή είναι μια πραγματική επένδυση για τον κοινωνικό ιστό και για την οικονομία.

Πηγή: https://politis.com.cy/politis-news/oikonomia/i-pagida-tis-merikis-apascholisis/